Artikelen

Het Nederlandse drugsbeleid is geen onderwerp dat de harten sneller doet kloppen. De discussie over legalisering (van alle drugs) is vaak gevoerd, maar zonder wezenlijk resultaat. Toch ziet iedereen dat het huidige drugsbeleid niet werkt. De rechtelijke macht kan de vele drugszaken niet aan. Het aantal verslaafden blijft gelijk en de drugsgerelateerde criminaliteit stijgt. “Het medicijn (strafrechtelijke vervolging) is erger dan het kwaad” zegt Hans Simonse, programmamaker bij Tegenlicht: “Je schiet met een kanon op een mug”. Tijd om de oude discussie nieuw leven in te blazen.

Nolbert Utaziruband (30 jaar) was voor de genocide leraar in Rugunga. Eind 1994 wordt hij verdacht van de moord op Raphael Uwimana, Richard Murekezi, Gahima, Nduhura en de familie Mutagasi. In het rapport van de onderzoekscommissie CLADHO gepubliceerd op 10 december 1994 zijn honderden van dergelijke getuigenissen opgetekend. Een lange lijst van mannen, vrouwen en kinderen die verdacht worden van doodslag of medeplichtigheid. Er zouden ruim 100.000 Hutu’s hebben meegewerkt aan de genocide. Hoe gaat een land om 100.000 daders?

De VN heeft zich na de genocide in april 1994 moeten neerleggen bij het oordeel van een onafhankelijk onderzoeksteam waarin staat dat de VN niet alleen het bewijs van de op voorhanden zijnde genocide negeerde, maar ook weigerde actie te ondernemen toen het moorden begon.

Rwanda heeft een zeer bloedige geschiedenis die wordt gekenmerkt door een strijd om de macht tussen de Tutsi’s (ongeveer 14% van de bevolking) en de Hutu (ongeveer 85% van de bevolking). De genocide in 1994 is zonder twijfel een zwarte bladzijde uit deze geschiedenis. Om inzicht te krijgen in de aanloop van dit drama moeten we verder terug in de tijd.

In de 'Riverside Conversations, deel 2' gaan de investeerders Jim Rogers en Marc Faber op bezoek bij Antony Burgmans, president-directeur van Unilever en voorzitter van de werkgroep 'Uitbreiding van Europa' van de European Round Table (ERT), het in Brussel gevestigde genootschap van president-directeuren van de grote Europese bedrijven. Rogers, Faber en Burgmans lichten voor Tegenlicht de toekomst van de Europese economie door.

Een Georgische legende vertelt dat de Georgiërs het land hebben gekregen dat God vanwege de schoonheid van de natuur eigenlijk voor zichzelf wilde houden. Maar de schoonheid van het land staat in schril contrast met de (etnische) brandhaarden waarmee Georgië te kampen heeft.

Niet veel mensen zullen het weten, maar in 2007 moet het Europees Museum zijn deuren openen. Het plan ontstond al in 1997. De initiators zijn twee gerenommeerde Belgische politici, beide inmiddels tot Minister van Staat benoemd: de Waalse Antoinette Spaak, ooit Europarlementariër voor het FDF (Front Democratique des Francophones) en de Vlaming Karel van Miert, voormalig vice-president van de Europese Commissie namens de Socialistische Partij.

een interview met de regisseur van de aflevering 'denkend aan europa'

In Amerika schieten de instituten die zich bezig houden met de strijd tegen veroudering als paddestoelen uit de grond. Er is een ware zoektocht gaande naar het wondermiddel dat de mensheid van de aftakeling zal redden en de levensverwachting met tientallen jaren zal verlengen.

In 1999 besloot Hans van der Wielen, directeur van het voedingsconcern Numico, de Amerikaanse vitaminegiganten ‘GNC’, ‘Rexall Sundown’ en ‘Unicity’ op te kopen. Daarmee werd het Nederlandse bedrijf in één klap de grootste vitaminefabrikant ter wereld.

Naar aanleiding van de aflevering over de Euro islam met Tariq Ramadan schrijft Johan Gerber in het Dagblad de Standaard: “Ramadan zal kost wat kost Nederland willen charmeren en Nederland inpakken. Als hij niet de gepaste tegenwind krijgt (waarvoor ik vrees) zal hij hierin slagen, en zo zal de deur wijd open gaan voor deze ranzige en sluwe islamist”.

Islamitisch bankieren, bankieren in overeenstemming met de regels van de koran, is ‘booming business’.

Abou Jahjah, voorman van de Arabisch Europese Liga. Tariq Ramadan, Egyptisch-Zwitserse islamoloog en schrijver van ‘Western Muslims and the future of Islam’. Twee controversiële figuren die zich inzetten voor de emancipatie van moslims in Europa.

Time, het Amerikaanse weekblad dat George W. Bush uitriep tot ‘man van het jaar’, gaf nog 99 andere personen een eervolle vermelding als ‘meest invloedrijk voor de wereld van 2004’. Bij ‘scientists and thinkers’ vinden we hem omschreven als ‘Tariq Ramadan — philosopher and Islamic theoretician’. In dezelfde categorie onder andere: Joschka Fischer, Jeffrey Sachs, Jürgen Habermas, Hernando de Soto, Björn Lomborg, Niall Ferguson, en Bernard Lewis. Vooral met die laatste naam wordt het hele islam-debat omspannen: de Britsjoodse Midden-Oosten-deskundige van Princeton staat hier schouder-aan-schouder met de in Zwitserland geboren filosoof van Egyptische komaf.

De Poolse documentairemakers Mariusz Pilis en Marcin Mamon reisden rond in Tsjetsjenië, Afghanistan, Qatar en Pakistan in hun zoektocht naar het gedachtegoed achter de fundamentalistische Islam. Nu Maruisz Pilis terug is, en de film gemonteerd en klaar voor uitzending, kijkt hij terug op deze tocht.

Volgens informatie van het Iraakse Ministerie van Justitie zijn 130 van de 132 rechtbanken weer operationeel. Een goed teken, zou je denken. Toch vertoont het gerechtelijke apparaat van Irak gebreken. Door capaciteitsproblemen en de instabiele situatie in het land krijgen veel rechtbanken hun zaken niet op tijd af en is er nog altijd sprake van corruptie.

Achteraf is vastgesteld dat een aantal van de verhalen in de aanloop naar de oorlog in Irak niet op waarheid berusten; de bewijzen van Iraakse massavernietigingswapens waarmee Colin Powell de Veiligheidsraad toesprak, de heldhaftige bevrijding van soldaat Jessica Lynch, de menigte op het plein in Baghdad waar het standbeeld van Saddam werd omgetrokken. Het bleken zorgvuldig geregisseerde gebeurtenissen waarmee de politiek van de coalitie werd ondersteund. Maar konden de Nederlandse media weten dat de verhalen ‘spin’ waren? En zelfs als ze dat wisten, is er dan iets aan te doen?

Op 30 januari 2005 heeft Irak voor het eerst sinds 1953 vrije verkiezingen georganiseerd. Meer dan 60 procent van de 14,2 miljoen kiesgerechtigden heeft hun stem uitgebracht voor de Nationale Assemblee, een tijdelijk parlement met 275 zetels.