Wat is de verborgen kant van Spotify?
Tegenlicht-maker Roland Duong moest er eerst niets van weten, maar ging toch om: hij nam een abonnement op Spotify. Als muziekliefhebber is het een verrijking voor zijn leven, maar toch knaagt er iets.
Ingekapselde sleur en onvrede
Muziek als een opiaat zodat we om kunnen gaan met de dagelijkse sleur, zou wel eens waar kunnen zijn. Spotify is dan de ‘opiaten-pusher’ die het mogelijk maakt al die sleur te verdragen. Is dat de keerzijde van dit soort digitale platformen? Dat sleur en onvrede worden ingekapseld in een web van frictieloze diensten zodat we geen actie meer ondernemen om ons leven echt te verbeteren? Zodat we ons nergens meer druk over te maken? Het resultaat: geen ergernis meer, en ook geen pijn. En Spotify spant de kroon: het waargemaakte evangelie van de heilige comfortzone. Met als resultaat een fundamentalistisch individualisme. Zou hier een verband zijn met de eenzaamheidscijfers die de pan uitrijzen? Dat valt natuurlijk lastig te bewijzen, maar het is het onderzoeken waard. Al is het maar in debatvorm of in dit geval een podcast.
Ik spreek erover met datakunstenaar Julia Janssen. En dat heeft alles te maken met het voorgesprek dat ik met haar had voor de Dutch Design Week vorig jaar. Ze vertelde me dat Spotify kleurenschema's samenstelt op basis van je muzikale voorkeuren. Dat is natuurlijk al behoorlijk interessant. Ik wilde er in elk geval alles over weten. Wat is de verborgen kant van het fenomeen ‘Spotify'? Wat missen we als we permanent door de wereld glijden met onze hyperpersoonlijke soundtrack? Alles hierover in onze nieuwste podcast!