Dat er te weinig woningen zijn, komt veel mensen wel goed uit. ‘Schaarste is een van de eerste economische wetten,’ legt Provoost uit. Hoe schaarser iets is, hoe meer het waard wordt. ‘Stel, we bouwen in twee jaar een miljoen woningen. Dan zijn we uit de brand, zou je zeggen. Maar de vastgoedwereld zal daar niet blij mee zijn. Die zal dat nooit toestaan zelfs, want de prijs van woningen zal erdoor kelderen.’
Datzelfde geldt voor mensen zoals Provoost zelf, die al een woning bezitten. ‘De perverse kant van dat verhaal dat wij woningbezitters er helemaal geen belang bij hebben dat die woningen tot stand komen. De prijs van onze woning zal dalen, terwijl die woning soms ook moet dienen als ons pensioen. Want dat hebben we ook niet allemaal.’
‘Je koopt een woning met het oog op dat die meer waard wordt en dat je daar daarna dan een duurdere woning voor kunt kopen. In plaats van dat het een voorziening is.’ Wonen is geen doel meer op zich, stelt Provoost, maar een middel om geld te vergaren. ‘Dat is niet altijd zo geweest. En dat hoeft het ook niet zo te zijn. Wonen als commercieel product is iets wat we zomaar accepteren. Maar waarom eigenlijk?’