'Ik paste nooit ergens tussen: ik was té complex'

deel I: De wachtlijsters

21 februari 2020

In Nederland wachten 90.000 mensen op psychische zorg. Vier van deze zogenaamde 'wachtlijsters' schreven voor VPRO Tegenlicht een brief aan een naaste. Wat doet het ellenlange wachten, met hen? Deel I: Rosan.

Rosan staat twee jaar op de wachtlijst voor de GGZ. Ze schreef haar brief aan een oud-behandelaar.

Artikel

ga naar: deel II

deze wachtlijster schreef een brief aan zijn overleden vader

bekijk de video ↓

'mijn lichaam had het overleefd, maar het meisje dat wakker werd, was niet meer ‘ik’'

Hij vertelde me in een paar minuten dat ik niet meer terug hoefde te komen omdat ik niet paste, binnen de therapie. Op zich was ik dat wel gewend, ik paste immers nooit ergens tussen. Ik was ‘té complex’. Hij had me eigenlijk af moeten bellen, maar dat was hij vergeten.

Die dag was ik niet eens gekomen voor therapie, ik was gekomen voor de hulp die me was beloofd. De hulp die jij me had beloofd. De laatste hoop waar ik me zo stevig aan vastklampte… Het brokkelde weg tussen mijn vingers tot er niks meer van over was.

Ik moest direct daarna weg en terwijl ik de stap naar buiten zette, voelde ik hoe ik met een lekke reddingsboei weer terug in het water werd gegooid.

Zwemmen lukte niet meer; ik kon slechts nog zinken.

Die avond verloor ik bijna mijn leven, maar ik verloor zeker een deel van mezelf.

Ik eindigde in het ziekenhuis en werd weer wakker. Mijn lichaam had het overleefd, maar het meisje dat wakker werd was niet meer ‘ik’. Het meisje dat nog goed vertrouwen had in de hulp van anderen was verdwenen. Ze was verdronken in de diepte van de zee.

'we maken allemaal fouten; als we dit erkennen, kunnen we ervan leren'

Ik heb na deze gebeurtenis niets meer van je gehoord. Geen mailtje of telefoontje met de vraag hoe het gaat. Geen mededeling dat je spijt had, van wat er was gebeurd.

Van de andere psycholoog kreeg ik slechts te horen dat het mijn eigen schuld was. Ik had immers zelf deze stap gezet.

Toch wil ik niet boos zijn. Ik wil je niet zomaar beschuldigen. Ik draag namelijk mijn verantwoordelijkheid voor wat ik heb gedaan.

Toch had ik het fijn gevonden als jij ook je verantwoordelijkheid zou dragen. Want misschien ben jij wel psycholoog en ben ik cliënt, maar we zijn bovenal maar gewoon mens en we maken allemaal fouten. Slechts als we dit erkennen, kunnen we ervan leren.

Gelukkig kan ik zeggen dat ik ervan heb geleerd. En dat ik zelfs sterker ben geworden. De GGZ is niet meer zozeer waar mijn vertrouwen ligt. Dat ligt vooral binnen mezelf en de mensen waar ik om geef.

Het litteken zal ik altijd bij me dragen, maar ik laat me er niet meer door leiden. Ik besef ook dat jij juist degene bent die vastzit aan een titel, terwijl ik er al die tijd gewoon van weg kon lopen. Dat is ook wat ik nu doe.

Ik voel me niet langer een cliënt; ik voel me mens.

Eindelijk voel ik me weer mens.

meer verdieping

wetenschap Aflevering

wat is gek en wat is normaal?

meer over de uitzending 'Gewoon gek'

praten over dit onderwerp?

Neem contact op met Mind Korrelatie. Bel, chat, Whatsapp of mail met een hulpverlener. Denk jij aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand anders? Bel 0900-0113 of chat via 113.nl.

zelf bijdragen

Ken je bijzondere initiatieven of vernieuwende pioniers voor een betere GGZ? Laat het ons dan weten.