'Ik werk in een ziekenhuis en heb me altijd verbaasd over wat een logge organisatie het is. Om de zoveel tijd is er 'accreditatie'. Er wordt dan gecontroleerd of je aan bepaalde criteria voldoet, zodat de zorgverzekeraar weer blij is en je ziekenhuis contracteert.
Deze controles brengen zeer veel werk met zich mee. Verpleegkundigen moeten allerlei scores bijhouden. Regels, richtlijnen en protocollen worden strakker gehandhaafd. Vervolgens zijn ze geweest en gaat iedereen over tot de orde van de dag. Die accreditatie is een wassen neus.
Dan heb je nog allerlei scores die je moet bijhouden. Kwetsbare ouderen, ondervoedingsrisico, decubitus-risico, valrisico, delierrisico: dingen die zogenaamd iets zouden zeggen over de kwaliteit van zorg of over dat je patiënt geneigd is te vallen of niet. Een beetje verpleegkundige heeft zelf wel door of haar patiënt valgevaarlijk is of niet.
Komen we op het volgende punt: bij- en nascholing. Bijna ieder jaar moet ik een lange e-learning volgen over pijn, hygiëne-maatregelen, delieren, bloedsuikerwaardes, isolatiemaatregelen, gegevens- en privacybescherming, infectiepreventie, decubitus, rekentoetsen en valpreventie. Dat kost wel twintig uur terwijl je die zaken uitgebreid hebt gehad op je basisopleiding en waarin bijna geen nieuwe ontwikkelingen plaatsvinden. Soms lijkt het alsof je diploma niet serieus genomen wordt.'
Anoniem, gespecialiseerd verpleegkundige in Almere