Openen deze nieuwe superchips de deur voor computers met vrije wil?
Accepteer de 'social' cookies om deze 'youtube'-content te bekijken.
Klik hier om je cookie-instellingen aan te passen.Een moment geduld, de content wordt geladen.
Het moment waarop de mensheid op het punt staat iets te scheppen dat kan denken, leren, voelen, of zelfs wil overleven, misschien ten koste van ons, lijkt soms dichterbij dan ooit.
Marie Safar Postma probeert als cognitief wetenschapper ons bewustzijn te begrijpen door systemen te ontwerpen en te bouwen die niet alleen waarnemen, maar ook anticiperen, en leren.
En dat roept de vraag op: zou een kunstmatig systeem ooit kunnen leren bang te zijn voor zijn eigen einde? En zou zo’n systeem willen en kunnen handelen om zijn eigen overleven te garanderen?
Marie Safar Postma werkt precies op het kruispunt tussen het steeds meer bekende, maar nog altijd ondoorgrondelijke menselijke brein en de technologie die dat probeert te spiegelen: de kunstmatige intelligentie, de programma’s en hardware die niet alleen machines slimmer maken, maar ook de werking van ons eigen denken beter helpen begrijpen.
In Delft zien we Marie’s onderzoek letterlijk de lucht in gaan. Slimme drones bewegen als een zwerm door de ruimte, elk onafhankelijk, maar toch in samenhang. Een soort mechanische choreografie, waarin berekening en intuïtie bijna samenvallen. Bijna dierlijk maar tegelijk ook hard, mechanisch en onnatuurlijk.
Het moment waarop de mensheid op het punt staat iets te scheppen dat kan denken, leren, voelen, of zelfs wil overleven, misschien ten koste van ons, lijkt soms dichterbij dan ooit. Kunnen we de toekomst voorspellen om onszelf te beschermen? Of zijn we juist bezig iets te creëren dat ons eigen begrip te boven zal gaan?